مدح و مناجات با حضرت معصومه سلام‌الله‌علیها
به دریـا رسـیـدم پس از جـستـجـوها بــه دریـــای پــهــنـــاور آرزوهــــا به دریای محضی که این خاک سوزان گــرفــتــه از امـــواج او آبـــروهــا سـلام ای کـه لـطـف کـریـمـانـهٔ تـو کشانده دلم را به این سمت و سـوها سـلام ای که گـشـته شب بـارگـاهت بـه لــطـف نـگـاهـت شـب آرزوهــا شراب طهور است و تسنیم نور است که در این حـرم می‌چکـد از سبـوها چه شعری چه شوری چه عطری چه نوری به جانم بتـابـان از این رنگ و بوها هـیاهـوی اشـک است و آه و تـبـسـم مرا غوطه‌ور کن در این های و هوها بـه مـدح تـو گـفــتـنـد و گـفـتـیـم امـا تو هـسـتی فـراتر از این گـفـتگـوها که موسی بن جعفر به وصف تو فرمود: فـــداهــا ابــوهــا فـــداهــا ابـــوهـــا به شـوق مـدیـنـه به ایـنـجـا رسـیـدم به زهـرا رسـیدم پـس از جـستجوها |